Adam 2 Şiiri - Evren Dalgıç

karanlık çökünce bir parça geceme,
sızılar bir soba alevinde,
yansıyınca duvarlarıma,
hep böyle olur,
sen gelirsin aklıma.

yanlış hatırlamıyorsam,
bir kış mevsiminde,
kar yağıyorken,
hem caddelerime,
hem yüreğime;
ardına bakmadan giden,
bir seni terkettim ben.
yaprakları saçlarının rüzgarında,
hayatı gözlerinin ışığında kayboldu dünyamın.
ve yanlış hatırlamıyorsam,
katili sen oldun bu adamın.

türkülere dost oldu umutlarım,
ve kırık bir kalpte,
hep sen oldu yanlışlarım.
sokakları tenin kokan şehrimde,
sessizce ağladı gözyaşlarım.
oy sevdasına daldığım,
oy yar bildiğim kör saplantım,
çaresi yok,
bilsem de dönmeyeceğini
ne yaparsın işte,
tek oyuncağı bu; sefil adamın.

Kurşunlara dizildi ve hükümsüz kaldı,
umutlarımı doladığım o gençlik yıllarım.
hüzünlü bir karartıya uğradı,
o sönmez sandığım yangınım..
kanatsız çırpınan bir kuş gibi,
ölmeye hasret bir şiirde,
boynu bükük kaldı mısraların.
ve tevbe edip de,
her defasında diline
yine ismini doladı,
o günahkar adamın.

(Ankara 2005)