Adaletsiz Dünya Şiiri - Gülcan Güven

Bir sokağın soğuk kaldırımlarında vazgeçtim çocuk olmaktan
daha henüz kim olduğumu
nereden geldiğimi,neden yaşadığımı bilmeden
tek bir duygu tattım o da "çaresizlik"

bir kış günü tir tir titrerken ayaklarım
elalemin çocuğuna baktım ayağında papuç
sonra hüzünle bir söz çıktı donmuş dudaklarımdan
"adaletin bu mu be dünya"

daha dünyayı tanımamıştım elbet
bu yaşadıklarım belki de güzel duygulardı
kim bilir belki dünya bir gün tersine dönerdi de
zenginler fakir,fakirler zengin olurdu.

sonra son bir titreyişle kendime geldim,
meğer ne büyük hayallermiş bunlar
ardından yavaş yavaş söndü evlerdeki mumlar
ortalık yine karanlık oldu, söndü bütün umutlar...