Adaletin papatyalısı Şiiri - Gürbüz Öztürk

ne kadar uzak olursak
o kadar iyi diyemiyorum
yüreğimden sarkıp
bileklerimi sımsıkı bağlayan
zincirdir vicdanım
ne elim-ne kolum kallkar
mecburen inziva nöbetindedirler
nede dilim söyleyebilir
ayrılık türküsünü
aklım terbiye ve tenbih etmiştir
zavallı dilime
devamlı surette
mahkumiyet türküsünü söylemeyi
pelesenk vurmuşum
çivilemişim damaklarıma dilimi
bülbül gibi şakıyabileceğim
konuşkan yanım
artık mahpus yalnızlığında
ve sessizliğindedir
duvarlarında zar-zor okunabilecek
silik yazılardan oluşan
dileklerim üşümektedir;
en keskin bir sabah ayazında.
ne kadar eziyet edersen et
boynum kıldan ince
şimdi
seyircinin protesto
çığlıkları arasında
rolü ezberinden düşmüş
dizlerinin üzerinde
celladını bekleyen
zavallı bir oyuncuyum
ve adaletine şaşarım
beni kendine
mahkum eden sen
nasıl bir hâkimsin ki
elinde papatya ile
kaderime hükmedersin
'adaletin papatyalısı' diye
yazılı yasa kitabının
üzerine yemin edersin