Adalet ve tevazu....

Halifenin büyüğü,Ömer bin Abdulaziz,
Kul hakkı arar idi,işlerinde çok titiz,
Vardı iki kandili,Devletin biri kendi,
Gece gündüz sadece,bir gömleği giyerdi.

Tanıdık biri vardı,gönderdi ona elma,
Biraz kokladı onu,gönderdi geri ona,
Getirene dediler,buldu elma yerini,
İtiraz etti görevli-Bu incelik de ne ki.

Ey Müminlerin başı,gönderen bir yakının,
Resul hediye aldı,niye onu almadın?
Cevap verdi Halife,-Resuleydi hediye,
Rüşvet olur gelenler,benim gibi birine.

Valileri severdi,bol verirdi maaşı,
Parası bol olursa,verir işe kendini,
Vardı bir gün müsafir,tükendi kandil yağı,
Müsafir der uyandırın,biraz koysun azaldı.

Olmaz uyusun dedi,iki işi yapatırmam,
Öyleyse ben kalkayım,yağı kendim koyayım,
Müsafire gördürmek,yakışmaz yiğitliğe,
Kalktı mübarek insan,koyup döndü yerine.

Dedi aynı Ömerim,koyarken yağ kandile,
Aynı Ömerim şimdi,geldim oldum Halife.
Adalet hakim oldu,Ömer bin A.devrinde,
İki buçuk yıl kaldı,şehid oldu zehirle.

Kırk yaşında idi,çekemedi insanlar,
Bin dinar para verip,bir katili tuttular,
Yakalandı hizmetçi,dedi kaçıp da kurtul,
Serbest bıraktı onu,ne de olsa o da kul.

22.01.2015//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN