Adalet mi Bu? Şiiri - Bekir Dalkıç

Batıda güneş batar sonra ışıl ışıl, çiçek gibi açılır musikî geceler.
Güneyde sımsıcak, çarşaf çarşaf bir deniz, kuzeyde serin mi serin yaylalar, keyif dolu anlar.
Doğuda buz gibi dağlar, ölü gibidir sağlar.
Kalır birbaşına o unutulmuş insanlar.
Adalet mi bu?

Şehrin buz gibi yapıları sivri dişleriyle yükselip masmavi göğü ısırır, deler.
Dolaşır durur şık giyimli insanlar cafcaflı caddelerde,
Birbiriyle yarışır yollarda son model insanlar, son model arabalar.
Yerlerde bir metelik ararlar, göklerde bir umut, yoksul ve ihtiyar teyzeler amcalar.
Adalet mi bu?

Hesaplar yapar durmadan onlar.
İstifade ederler her türlü fırsattan şu ensesi kalın patronlar.
Azaltırlar arttırmak için kârı.
İşçilerse beklerler düze çıkmayı yürürken bin yokuştan yukarı.
Dertlerine yeni yeni dertler eklerler.
Adalet mi bu?

Yorgun yüzlerinde ekşi birer gülümseme çocukların.
İçten içe yanan bir ateş olur hayatları.
Ay düşer ortasına puslu gecelerin.
Koskoca bir boşluk görünür içinde kapkara gözlerin,
Sanki uzay boşluğu.
Götürür sürükleyerek hafif bedenleri zaman, sonra bir arafta beklerler.
Adalet mi bu?
Adalet mi?