Kahvemi içtim,bunaldım biraz soğuk havaya rağmen kapı açık ağaçların solmaya yüz tutmuş yeşilini izliyorum...
Hayatım boyunca kimsenin hiçbirşeyine özenmedim.Kendim olarak var edilmiş olmak beni hep mutlu etti.Ne diyelim ki ...
Hepimiz ayrı bir renk ayrı bir dünyayız zaten
.Böyle olunca yani eşsiz olan kıymetlidir değil mi?
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Tamamını hatırlayamıyorum ama bir söz okumuştum :Kurnaz safı sever, diye bitiyordu. Bizde saflık mı kaldı feleğin çemberinden geçtik. Öbür tarafı gördük geldik. Bazen o eski saflığımı özlüyorum. Herkesi kendim gibi bildiğim zamanları. Ama sonra boşver diyorum. Dünyanın düzeni böyle. Senin sorumlulukların var. Böylesi daha iyi.
Kuşlara takıldı gözlerim bu gün. İmrendim...
Yuvasını yapar,doğadan beslenir ve dünyanın en güzel yeri onlara verilmiştir...Değil mi?..
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Sabahın ilk saatleri...Kuşlar cıvıldaşıyor...Çayım demlendi... Hava bulutlu olunca hafif ılık oluyor. Gördüğüm rüyaları hatırlamaya çalışıyorum bir yandan bir yandan rüyalar gerçek olur mu diye düşünüyorum...Bahçeli küçük bir evden sağlıklı mutlu çocuklardan başka hayali de kalmıyor insanın belli yaştan sonra...Beden yoruluyor,zihin yoruluyor.Dinlenmek istiyor ailesi ve hobileriyle. Ya da ben erken geçtim yolculuğun bu kısmına. Öyle gerekti...
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Uyku çok tatlı geldi bu sabah. Eskiden annemiz sobayı yakar, içinde çörek pişirir,üstünde çay demler bizi öyle uyandırırdı...
Ne güzel günlerdi... Tek vazifemiz ödev yapmak ve ders çalışmaktı. Hayat okulunu okudum diyenleri dinlemek lazım. Gerçek hayat okul bitince başladı... Anlamak yirmi seneyi aşkın zamanımı aldı ve uygulamaya gelince o bambaşka bir kulvar...Hayat adeta bir yarış...Bu yarışın içinde güzellikler bulmaya çalışıyorum. Çünkü insan tabiatı gereği güzelliğe meyillidir.
Tabi en güzeli gönül güzelliğidir..."Yüzü güzele doyulmuş da huyu güzele doyulmamış." der atalar...Kırkından sonra bir kaç çizgi alnımızda, saçımızda ise aklar oluyor... Olsun varsın yeter ki
içimiz güzel olsun...
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Yarının günlüğü bu günden yazılsın istedim
.Hastayım,mevsim nezlesi. Bir daha yazar mıyım onu da bilmiyorum.O kadar yazılana rağmen okuyan pek az.Niye ki diyor insan. Ne gereği var?Bunca inci tanesi gibi sözler yazmış niceleri...Ne kadar vakit ayırabiliyorum ki en başta ben.
Bazen diyorum boşvermek gerekir kendime. Bilemiyor ve canını sıkıyorsan belki bilmemen gerekir. Anlayamıyorsan anlamaman... Dinlemek en güzeli olsa da bazen konuşulandan bile habersiz olmak yani her şeyi kendi haline bırakmak...
Bir bahçem olsaydı her tarafına ama her tarafına sadece bembeyaz papatyalar ekerdim. Onlar bana göre dünyanın en saf çiçekleri en güzel...Çünkü çocukken annem beni papatyam diye sever adımı hiç söylemezdi...
" Ay ışığı vurmaz içime kaldım biçare,
Güneşi kaybettim gerçi,ay bana râm olsa ne çare..."
Çok çok eskiden ilk öğretmenlik yıllarımda yazdığım bir şiir. İyileştim mi bilmiyorum.Sabahları boğazımda bir ağrı halsizlik...Evet aklıma bu şiir geldi bu gün. İnsanın kalbi mi aklı mı merkez olmalı deseler kalbi derim. Duygular önemli.Sevgi ,şefkat ,sadakat,doğruluk kalpten gelir.Güzel ahlakın merkezi kalptir. Yukardaki şiirde anlatılan güzel bir dosttur. Güneş odur. Ay ışığını güneşten alır. Gerçek dostu kaybedince de başkaları râm olsa da mecazen kapkaranlıktır. Gerçek dostlarımızdan ayrılmamak dileğiyle...
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun ...
Bakarsın saksıda çiçekler açıverir,
Yel çıkar dumanı dağlara saçıverir,
Gönül gamdan bir lahza kaçıverir,
Aldırma bu günler gelir de geçiverir...
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Çok yorgunum...Birazdan bir yorgunluk kahvesi yapacağım. Yazılılar,nöbetler,dersler...Fakat boş olunca da geçmişi ve geleceği çok kurcalayıp ânı yaşamayı unutuyorum.Zaten pek nadir boş kalıyorum. Bu günlerde hep şiiirlerim geliyor aklıma:
.....
Ağza dile söze göze bakılmaz,
Sûkût lisanını öğren öyle gel,
Kalp kalbe konuşur burda ahbaplar,
Off...Çok işim var.Ve nerden başlayacağımı bilemiyorum.Havalar iyice soğudu. Kış erken geldi. Ne desek nafile... İş olacağıma varır der ya atalar. Soba çıtırtısında uyumayı özledim. İlerde yani sanırım emekli olunca yaptıracağım evde ancak bu hayalimi gerçekleştirebileceğim.Benim anladığım kadarıyla insanın temel karakteri ergenlik yıllarıyla son buluyor. Sonra dönüp dolaşıp ondan önceki yaşadığımız hayatımıza geri dönmek istiyoruz. Büyük şehirden ayrılırken günlerce ağlamıştım ben ne yaparım diye. Şimdi de tam tersi. Tabi şartlar gerektirdiğinde tekrar döneceğiz ama şimdilik küçük iklimlerde küçük bir yuvacığımız var.Sözü çok uzattım ama hâlâ söyleyeceklerim var.Ama içimde kalsın. Bu gün dinlenmek istiyorum . Iyi değilim.
Günümüz güzel gönlümüz güzel olsun...
Havalar erken soğudu...Kış misali ömrümüz... Bahar ya gelir ya gelmez...Geçen düşündüm ne çileler çekmişim bu yaşıma kadar ne çileler...
"Katlediyor içimi her gün binlerce terzi,
Dünya iğneli kuyu,kahır sevdiği bezi,
Parça parça ediyor ruhumdaki kumaşı,
Giydiriyor daracık bir isyan elbisesi..."
Bu şiir de eskilerden.Herkesi mutlu ederken kendimi unutmuşum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!