Adaklı Bir Şiir - Zehra Yaden

Yakışmadı işte sözleri özlerine bir takım insanın.
Tranbalarla büyümüş bir çocuğun hissizliği de çok hissetmektendi.
Hayat, daha fazla etkilenmesin diye gözlerini yumarken kabulü zor olan hakikate,
Yani yanıltan insanların sahtesine,
Bunalım ve yalnızlık yazılırdı okunaksız bir yazıyla reçetelerde.
Uzak durmak derdi biri,
Hiç tanımamak,
Yanılmamak,
Ağrıtmamak düşünceleri.

Satırları atlatılmış hayatlara adıyorum bu şiirimi.
Hissetmekten ölenlere.
Dar sokak aralarında,
Köşede,
En köşede durup kimselere yakalanmama temennisi ile ilk sigarasını yakanlara.
Hani şu hiç ağlatmadan ağlayanlara..

Birileri hep bir şeyler derdi.
Durmadan surat asanlar asardı mutluluğu.
İdama daha günü olan sevinçler ziyan olurdu.
Mutlu olmayı tebeşir tozlarında,
Paslı çivi kutularında bulurdu yüzü güneşten yanan bir çocuk.
Kimseye söylemeden,
Evden uzakta büyürdü.
Ve onlarcası büyüyünce gider, gelmek istemediği bu dünyaya, onu getirenlere bakardı.

Elleri kırışırdı hayatın,
Artık dünya sayardı ölüme gün,
Kıyamete yıl.
Ben..
Ben bu şiirimi cennete götürmek istiyorum.
Olur da olmazsa dileğim,
Kadıköy sokaklarında parçalarım kalbimi.
Çıkmaz ayların başlarında..

Konuşmayı bilen birilerini arardı binlercesi, yıllarca.
Konuşmayı bilen anlamayı da bilirdi;
Sırtından okşamayı, uyutmayan sancıların.
Lânet olsun ağrılı gece yarılarına,
Kahreden anıların yaşanmışlığına.
Bak, dilim varmazdı, kıyamazdım en çok ona.
İnsanın hakikati de gün sonu belli olur derdi, babam.
Kahrolsun kurduğu kelimeler, hepsi haklıydı.
Yalnızlık ne demek kimse bilmezdi,
Yaşayan da tek kelime etmezdi.
Cümleleri belirsiz hisleriyle buna yetmezdi.
O adam annesinden sonra benim için ağlardı.
Bir diğeri yüzüme tokattan nasihatler savururdu,
Dinlerdim.

Hissetmekten acıyı,
Yorulurdu sancısı.
Köşeleri bunun için yaratmıştı Allah.
Fırsatı olan kaçar,
Dinlenirdi.
Karanlık bir tek o zaman korkunç olmazdı.

09 Kasım 2025