...Adak Ağaçları Kızgın! ...

delice kıpraşan aklın köşesinde
bir dünya barınıyor

gökyüzü kızıl
çığlıklar kül rengi
kolay değil bulutu yadsımak
eprimiş bir takvimin anlamını
yok saymak ve susmak

tepeye yürüyen patika yolları
çöl ılgımıyla birlikte yakmıştım

en çok adak ağaçları üşüdü

nedir bu melânkoli
henüz uyuyan bahar
ve usturanın kör ucunda
benim kışa sökün etmem mi

turfanda sevinçlere gebe olmalıydım oysa
saat başı davet alıyorum şubat kuşlarından
yalnızlığı buza terk etmiş öylece bekliyorlar
yediveren bir gönlüm var ya kocaman
zoraki bir gülücük bağışlıyorum onlara
yürek alacasından

insanım
ve ruh yorgunu

berbat hissetme hakkımı
kullanıyorum sonuna dek!

yine kızdırdım işte adak ağaçlarını!

umudun suretini astığım ağaçlar ey
sinsi kurtlarınız başkaldırıyor
kemirilmiş kelimeler donuyor kuru dallarınızda
geçmişte bir gün acı eskitmiştik hani
bir çocuğun elinden tutup
parkları dolaşmıştık
kayboldu çocuk sonra

acıyla birlikte gezinirken
ben de mi bittim yoksa

üşüyor adak ağaçları
adak ağaçları kızgın

bahçeler ıssız
bahçeler küskün
bütün ağaçlar nezir ağacı bugün
aç kulaklarını Nâzım:
iyi dinle
mutsuzluğun resmini yapıyorum giderayak
Abidin’e söylemeyi sakın unutma!

meşum bir sessizlikte sevişen kelimeleri
odun niyetine yaktığım
sükûneti yitirmiş tımarhane aklımda

(28 Şubat 2004)
('ŞİKÂYETNAME', Hayal Yay. Temmuz 2010, Sayfa 46)