Adak Şiiri - Recep Özden

En güzel kendine baktın, kabul olmuş gibi tüm adakların. Geriye kalan hiçbir şey o akşam Kadıköy sokakları gibi değildi. Mazinin anlamı geçmiş değildi. Gelecekle birlikte andaydı artık o kabuk bağlayan yaralar. Ve patlamadı yıllarca. Adağım oldun, ödedim.

Ağlayarak şiir yazamıyorum. Hepsi bağırıyor hislerimin. Adağım gibi habersiz bekliyordu acılar. Geceleri bekliyor perilerim. Güzellerim. Güzel bildiklerinden bir zamanlar bebeklerim. Hiçbir kadeh kalkmamıştı o akşam Kadıköy sokaklarında. Öyle kuralsız, öyle serin.

Yıllar gibi yazdığım adaklarımı bir tek sen okuyamadın. Başka mahallelerdeyiz artık çünkü. Zor, uzak. Üzülme. İyi oldu. Öbür türlüsü ölüm. Sürgünler bitecek, süngüler düşecek, geriye bir mektup kalacak. Pencereden ve sessiz. O akşam Kadıköy sokaklarından uzak.

Sinsi sinsi sakladım kendimi senden. Korudum. Bekledi. Zamanı gelecekti. Rüzgarına atlayıp bir bulutun üstünde, bir seher, bir de gül saati. O Akmar Pasajı'ndan açılan, kapısından geçerken bakamadığımız barda otururken, seni bitireceğiz kadehimle. Bir sahur saati.

Ayrılıklar da bitti Kadıköy'de. Kimse boğada görmüyor birbirini son kez. O da birisinin adağıydı belki. Adandı ve sonu oldu. Geçti. Sensiz. Adağım oldu. Bir eşref saati, buz gibi sokaklarda. Güller ağlayamadı kaçırdıkları yapraklarına. Canları sağ olsun. Biz yine vapuru bekleriz. Dalgalı briz bir havada yakalarız belki. O zaman bir daha ağlarlar ve bırakırlar rüzgâra geri.

Bu da o kabul olan tüm adaklara gelsin. Kadıköy sokaklarında. Pis kokusu, şahane döneri, ve ayrılıklar kenti. Deli dolu birkaç deli, ve asla kabul olmayan yağmur direnişleri. Cama yaslanan başlarla akşamlar olurken, yorgunlaşan ayaklar, tükenen direnişler. O günlerde selamlanan bir kuş ve bitecek bir hasret. O da kölemiz: Gel dersek gider, git dersek gidemeyiz.