Adak Şiiri - Abdulkadir Karaman

Hiç kimseye sırtını dayamadan,
Hep başkaları için yaşadığı,
Ve başkalarına adadığı,
Her tarafı yamadan
Hayatını...
Anlamaya çalıştı...
Anlayamadı! ?
Anladı, yapamadı! ?

İsteyerek, Belki istemeyerek; yaşadığı anları...
heyecanları...
hiç yaşamamayı çok isterdi! ;
Almayı, vermeden... sevmeden, sevilmeyi...
çok isterdi, sızlatmamayı vicdanları!

Düşündü hem de çok düşündü
karamsar karamsar..
bâzende ümitvar binlerce kere döndü kendi içinde! ?
Yürümeyi kararlaştırdı,
sonra aynı çizgide
sıkıntılarıyla
beklentilerini bir kez daha barıştırdı,
sezdirmeden kimseye!

Bir geldiği yere baktı...
Birde gideceği yere...
O ilk heyecanıyla yürümeye başladı yeniden
bitmek bilmeyen yolunu,
canına ağır gelen canıyla
nereye varacağını bilmeden sonunu?

Ama bir şeyler eksilmişti tamam sandığı birçok şeyden;
meselâ eser yoktu hiç, o eski sevenlerinden...
hele o etrafından hiç ayrılmayan çok sevdiklerinden...
hiç eser yoktu! ?

Düşünmeden edemedi;
kopmaz sanılan ipler niye, nasıl koptu
Ve ilişkiler niçin koktu?
Sevmedikleriydi her tarafı
sevdiklerinden kimse yoktu.

Oysa onlar için neleri göz almış,nelerini kaybetmişti! ?
Yaşarken hep tedirginlik içerisinde,
Kaçırırcasına, kendinden gayrı herkes için,
hiç kimseye dayamadan sırtını,
yaşamak istediklerini yaşamadan yaşadığı,
her tarafı yamadan hayatını;
Biliyordu ki bir daha geri getiremeyecek
ve bir daha yaşayamayacaktı
değmeyeceklere adadığı hayatını!

12-06-2000 Arhus- Danimarka

Kadir KARAMAN