Adagio… Şiiri - Nurettin Kurtuluş

Bir gün muhakkak arayacak ve nasılsın diyeceksin
benim yanıtım yaktığın gibi olacak
ısrarla nasılsını yineleyeceksin
nasıl düşünürsen öyleyim diyeceğim bu sonuncu yalnızlığımda
beni özlüyor musun derken için için güleceksin
bıraktığın solacak diyeceğim
hoşuna gidecek
belki de beni aramadan evvel uzun bir hazırlık yapacak düşüneceksin
telefonu bir çevirip hemen kapatacaksın
ben anlayacağım
çünkü kokun oradan da geliyor
üzmekten haz duyulur mu bilemem öyle bir huyum yok
paylaştıklarımı unutamam içimi yakıyor
uyurken bakıyordum yüzüne körfezde dolaşıyordu
ben senin sevdan olmadım demen yoktu içinde
göremedim
yüzünde miydi yalanların
dilinde miydi
kirpiklerine dayanamazdım
kaşlarını okşardım
alev yükü saçlarını ellerim yanarak yoklardım
incecik dudaklarına güneşimi soyardım
ufacık ayaklarını göğsüme sokup yakardım
gözlerini açtığında içine gömülür ağlardım
başını yastığa saklar sen de ağlardın
bir şeyler eksikti
bir şeyler yoktu orada anlardım
bir bulsam onları boğazından tutup körfezin ortasına atardım
ardından sigaramı yakar martıları kucaklardım
iskeleden kalkan balıkçı teknelerinden birine atlar şarabımı yudumlardım
sen sabahın kucağında uyurken Marmara’nın ortasına gelince
boşalan şişenin içine yüreğimi koyar sana yollardım
sevdadan vazgeçtin, aşk mıydı aradığın bir türlü anlayamadığım
sevdadan vazgeçtin, resimlerin bile kalmadı geride
bir parça kokun vardı onu da istedin verdim gittin
şimdi saklambaç oynuyorsun
gel çay içelim orada ipek böceklerinin soyunduğu yerde
kendine iyi bak
ellerimi bırak da diyorsun
acıma duygusu olmayan sevmesini bilemez
saygı sevginin bir yanıdır, yüreklerden silinemez
insan gelir ve bir gün gider
acılı anılarını da yanına gömer biliyorsun.

Başka bir gün, başka bir yerde, hiçbir şey söyleme…
Ben sevgimin bekçisiyim.

11 Mart 2007 – 31 Mart 2007 Trilya-Körfez