Ada Mahkûmu 1 Şiiri - Zekeriye Tek

Ardımda Çanakkale, Karşımda semadirek.
Hafiften esen sonbahar, önümde bir yığın yaprak.
Gözlerimde inceden bir gülümseme,
Ne yanı gezsem; her taraf çıkmaz sokak.
Her yanım gurbet olmuş, her yanım kalaba.
Martılar dört yanımda, sahiller çıplak.
Dalgalar pencereme vuran yaralı hayalet.
Ağaçlar kargalarla cıyak cıyak.
Silinen nazarımda her yanım ıslak.
Ada mahkûmu sen idamlık tutsak.
Bir hayalin peşinde sevdiklerinden uzak…
...
İmros’un dar kaldırımlı taştan Yolunda,
Bir yabancı gibi kimsesiz çakıl taşları.
Yürüyorum Boynu bükük, dalgın dalgın.
Saat üç kırk.
Bastıkça toprağa eskiyen ayak izleri…
Bütün ruhumda ufku yakan bir gurbet yaşıyorum.
Hava çok soğuk…
Soğuk göz pınarlarımda bir firari gibi telaşlı…
Ben aslında dertli bir gönül taşıyorum.
Aldığım her nefes, benden bile daha korkak.
Günler yalan olmuş burda zaman hala tutsak.
Tıpkı bir avcı gibi her an tetikte kaşları, alımlı.
Kıyılar, sahile sevdalı bir nefer gibi artık çok uzak.
Bir heyecan bir başka his var içimde sanki.
Sanki uykusuz gözlerimde mahmurluk ve hüzün
Yabancı bir çehre duvarlar, eski pencereler salkım saçak
Yolumda çizgiler her dakika daha da ağırlaşıyor,
Yüreğim etrafına ilk defa bu kadar kaçak.
Dağlar sanki rüzgârlara burda yelken açıyor.
Bu şehir yeni bir başlangıç, benim için son kuşak.
Her adım benim için yeni bir ayrılık saçıyor,
Yanaklarıma düşen şımarık yağmur damlaları…
Bulutlar ardında saklanan yıldızlar beni arıyor.
Bu mevsim hala bir çöl gibi susuz, hala kurak…
Yolumun üzerinde kaybolan köy tarlaları…
Önümde bekleyen nöbetçi ışıkları son durak…
Ada mahkûmu bu yol son, bu yol kara toprak.

Zekeriye Tek 311 kd 12.1.2007 Gökçeada