Ada Gerek Yok Göethe Abimize Selam Çaktı ...

anlamıyorum öğretmenim, anlamıyorum
bu kadar acıya rağmen
hayat güzel, yaşamaya değer diyen piçleri
hiç anlamıyorum.
oysa acı var, öğretmenim, havada acı var
ölüm kokuyor rüzgarları şehrin
ben bu kadar hüznle
yaşayamıyorum öğretmenim,
anlatamıyorum da, senin ne sorunun var ki?
diyorlar, hayatını yaşasana
diyor ibneler, öğretmenim
izah edemiyorum,
dert benim değil, senin de değil,
her kesin bu dertler,
tüm canlıların ve cansızların.
diyemiyorum öğretmenim,
sahte gülüşler takınıyorum bunun yerine
nefret etdiğim, hiç sevmediğim insanlarla
kötü şakalar yapıp, gülüyorum,
çaktırmamaya çalışıyorum,
nedenini de bilmiyorum,
anlamsız bir korkunun esiriyim galiba,
dünya çok korkunç bir yer öğretmenim,
sadece dünya da değil,
ne kadar tanıyorumsa evreni
her yeri korkunç,
uzay boşluğunda mesela
oraya buraya giden asteroitler,
her şeyi içine çeken kara delikler
yaklaşan tüm cisimleri yakan yıldızlar,
ve daha neler öğretmenim,
babamla anneme küstüm bir ara öğretmenim,
e napayım nazım bir tek onlara geçiyor,
konuşmadım bir süre aramadım da,
onları günahkar tuttum
yaşadığım tüm bu acılardan,
beni neden getirdiniz ki dünyaya?
demek istedim,
iki çocuk neyinize yetmiyordu?
amma bir az sonra anladım tabi,
çocukluk ettiğimi, e özledim de tabi,
annemin sesini, babamın sözünü
aradım uzun-uzun konuştum,
bu konuşma süresince unuttum sanki,
tüm o korkularımı, tüm dertlerini dünyanın
lakin kapatınca telefonu yine koca evrende
yalnız, güçsüz ve korkak kalmak
ah öğretmenim ah
anlıyorsun değil mi öğretmenim
ne demek istediğimi
diyorum ki öğretmenim,
metro girişinde tek kolu olmayan
dilenci ağabeyi gördükden sonra
hayatıma kaldığı yerden
devam edemiyorum öğretmenim
çıkmıyor kafamdan, kalbimden,
gitmiyor önünden gözlerimin
bir kolum yok sanıyorum
cebimde beş kuruşum
başım da damım yok sanıyorum, öğretmenim
kendimi o adamın yerine koymuyorum
kendimi o adam sanıyorum öğretmenim
kalbim acıyor, kalbimde yangın var
yanıyorum öğretmenim
galiba sorunum unutamamak benim
oysa ne de çabuk unuturdum
verdiğim sözleri, buluşma saatlerini falan
şimdi evi basmasın diye
pencereden aşağı fırlattığım örümcek
acaba soğukta hayatta kala bildimi diye düşünmeden duramıyorum öğretmenim
bunu düşünmekten uyuyamıyorum öğretmenim,
belki inanmazsın amma, bir keresinde,
beşinci kattan yere inip fenerle,
böcek aramışlığım bile var benim, hem de
gecenin saat üçünde.
benim bir ağabeyim vardı öğretmenim
belki tanırsın adı Göteydi,
“hassas kalpler için bu dünya bir cehennemdir”
derdi bu abim, iyi tanıyormuş beni rahmetli