Ada Şiiri - Oktay Erişti

Ben bu adayım işte küçük gördüğün.
Denizimin sesini dinle diyorum, görmek yetmez.
Benim denizim bu, konuşur; başka denizlere benzemez.
Kayalıklara çarpan dalgaların iniltileri sanadır.
Akşamserinliğinde üşümeyesin diye bütün gün,
Senin için ısıtırım kumlarımı kızgın güneşte.
Utanma soyun yat üstüne, okşa biraz, ben bakmıyorum..

Ben bu adayım işte küçük gördüğün,
Gelişinle batırdım bana gelen tüm gemileri,
Kumlarıma başını yaslayıp yemin etmiştin-gitmem.
Ve ben sana kumlarımın içinden çıkarıp,
Kan kardeşim kaplumbağaların yumurtalarını verdim,
Kahvaltında yavan kalmasın diye hindistan cevizlerimin sütü...
Öğlen güneşinde yavrusu kumların üstünde kalan,
Denizanalarım, görüp iğrenmeyesin diye denizin dibinde ağladılar.
Senin haberin yoktu, biliyorum.

Ben bu adayım işte, küçük gördüğün.
Rahat uyuyasın diye şarkılar söylerken diğerleri,
Sesi çatlak çıkan kuşlarımı bir bir uçan balıklarıma yedirdim.
Baykuşlarım aylarca ötmedi utançlarından,
Gece yarısı korkuyla uyandığın geceden sonra..
Kollarını kanatlarını kırdılar ağaçlarım,
Zarar vermesin diye sana kötü kalpli fırtınalar.
Uyandığında kokularını duyabilesin diye çiçeklerim,
Yanıp kavrulup öğlen sıcağına kadar açmadılar.
Bilemezsin ki,
Sen uyuyordun o sırada suçlamıyorum.

Ben bu adayım işte küçük gördüğün,
Denizlerime rüzgarlarıma sarılmış; ayaklarının altında.
Seninse gözlerin ufka bakıyor, hayaller kuruyorsun umarsız.
Denizimi dinle biraz, kuşlarıma gülümse sevinsinler.
Kumuma uzan, denizanalarımla dertleş; anlasana.
Bunlar en güzel yıldızları gökyüzünün, inan!
Bir tadına baksan şu meyvelerin kendinden geçersin,
Yemin ediyorum.

Ben bu adayım işte küçük gördüğün.
Kuru ağaçlar biriktiriyorsun kumsala anlıyorum.
Bir gün karar verirsen buralardan gitmeye,
Bil ki büyük adalar büyük sevdalar demek değildir.
Bana gelince,
Batırdım geldiğinde bana gelen tüm gemileri.
Bir Atlantis olamayacağımı bilsemde, sonuçta,
Batmasını bilirim,
Biliyorsun...