Ada Şiiri - Melis Morsallı

Bu Ada da yalnızlığım buzdan hayallerim gibi.Soğuk ellerim yüzüm acıyor bu sensizlikten.Hangi sevdayı sırtladım da bu kadar ağır geldi.Taşıyamaz oldum, oldum da çöktüm bu cam önüne kalkmaz oldum yerimden.Sırtımda bu sevda gidiyorum sensiz günlere.Sen İstanbul’a yerleştiğinden beri bu sensiz günlerin ağırlığı çöktü yüzüme.Gülümseyemiyorum bile.Nefes alırken içim acıyor.Kaçmak istiyorum.Bu sensiz Ada’dan, bu her eşyası bana küsmüş evden, camın önünde günlerce oturduğum kolları tahta bu koltuktan hatta.Ve senden ….

Sensiz gelecek bu bahardan da kaçmak istiyorum.Ben bahar bana gülsün istemiyorum ki, bu yandaki evin yaşlı dedesine be benim bahçedeki çiçekleri de suluyor.Bu bahçeye inmeyeceğim ki bu çiçekler açıyor. Dedim ya sen gittin gideli hayallerim soğuk …

Şimdi mimozaların zamanı.Biraz serin havanın kucağına atılan gözlerimizin tek gördüğü o sapsarı mimozalar.Ben mimozaları severdim sen onları sevmemi çok severdin.Bunu bilmek ne güzel bir duyguydu.Sevdiğim şeyleri bilir getirirdin bana.Acaba birkaç gün sonra da bu manasız İstanbul özleminden vazgeçer, bahar esintisi seni buralara getirir mi elinde bir demet mimoza ile merak ediyorum.Bu merak kötü.İçimi acıtıyor işte.Geçen yıllar da aynı duygular ile baharı bitirmiş hatta yazdan bile geçmişti yüreğim.

Her şey de sen….

Mart 2005