Ada Şiiri - Sedat Düzgün

Hep uçmaktı benim hayalim
Hep uzaklarda gözlerim
Her havalandığında yüreğim
Uçsuz bucaksız bir gezintideyim

Bir gün yine Havalandığımda
Terkedilmiş bir ada gözledim
İnip kumsalında koştuğumda,geriye bakmak istemedim

O kadar sessiz o kadar terkedilmişti ki
Sanki uçmayı hep bunun için istedim
Fırtına da bir ağaca yaslandığımda
Gitmişti sanki tüm güzelliğin
Yolumu şaşırıp arkama baktığımda
Çoktan silinmişti ayak izlerim

Asla geriye bakmamak gerekiyormuş meğer
Geçmişi unutup korkulardan kaçmak için
Çıplak ayakla sahilde hiç koşmayanlar için
Cesaret ister geriye baktığında,dalgaların izini sildiğini görmek yer seni için için.

Tekrar aynı yolu almaya var mı cesaretin?
Fırtına dindiğinde suyun berraklığında kendini görmeye dayanır mı yüreğin?
Bırak hiç saklama su zaten saf dır kanar her yüzleştiğinde yüreğin.
Olduğundan fazlasını arama, saf işte,Salkıyamaz
sudan yansıyan acıtsa da senin gözlerin
Damla, damla aksa da okyanus sence ne kadar derin
Bırak hiç ağlama su saf olsa da kanmaz boğulanlara…
Ne kadar derin olsa da bir gün su yüzüne vurur görür gerçekleri onlarda.

Yüzleştimi bir kez olsun o saflıkta geçmişin
Anarsın fırtınada savrulduğunu ayak izleri gelir aklına
Ne çare uçmak değilmiydi hep hayalin
Her bedelin bir de bedeni vardır sakın unutma
Bazen kaybetmek gerek yenmek için
Kumsal da adını yazdım dalgaların sildiğini görmek için...