AD- Çelişkiler Yumağı Şiiri - Sami Bağcı

Grift bir bilmece hayat, içinden çıkamadığım, varoluş ekindeki zorlu çengel bulmaca
Daha en başta tezatlarla çıkılır yolculuğa, gülmek varken neden ağlayarak gelir ki insan dünyaya.

Galaksiler gibiyiz, Daha yıldızlara bürünmeden madde, kendisini yutacak kara deliğini doğurur.
En çok sevdiğimiz anda, nefret tohumları saçarız farkına varmadan duyguların arasına. Gün gelir sevgi nefretin elleriyle boğulur.

İkilemler eksik olmaz, yaşam boyu bir çizgi uzar gider önümüzde. Hep çizginin üstünde yürümek gerekse de, kör kütük olur düşünceler, zaman zaman sendeleriz.
Her insan bilir ki; eğri bu, doğru bu, ama derya deniz olur tereddütler, biz beyhude yüzeriz.

Ne zaman bittiğimizi düşünsek, müjdeyle gıcırdayarak bir kapı aralanır önümüzde
Ama neden Pompei ya da Sodom Gomora yerle bir oldu ihtişamın zirvesinde.

Ödülü yok dürüstlüğün insan literatüründe. Dokuz ölçer bir biçersin, bir ömür dik durmak ister, yorgunluktan bitap düşersin.
Yaşasın kötülük diyesi geliyor insanın içinden. Tükürmüşler ne yazar suratına, hiç yağmur yağmaz mı gökyüzünden. İstediğini elde ediyorsan sponsoru olsan n’olur şerefsizliğin.

Çelişkiler dolusu yumak, uzak diyarlara kaçmış ucu, çetin bir uğraş bulup çıkarmak
İnsanlığım dolaşıyor her gün biraz daha, farkına varmadan kozamı örüyorum, korkutuyor beni, orda boğulup, yok olmak.

Şapşal bir serüvenci, hala cüceler ülkesindeyim, finali yok mu bu hikayenin, ne zaman bitecek serüvenim
Suları bulanık, aynaları kırık bu ülkenin, özledim, kendi yüzüme hasretim.

Bilinçaltı çıldırıyor, ihanete uğruyor akıl, alt üst oluyor denklemler, ırzına geçiliyor her gün mantığın
Salağa yatmak en iyisi, görmezden gelmese çatlar insan. En iyisi vur patlasın çal oynasın.

Çelişkiler, tereddütler, ikilemler, ağır bir yük aklın üstünde. Kim bilir kimler ömrünü tüketti bu labirentin içinde
Can pazarı kurulmuş, kurbanım sunak taşında. Ve birileri bıçağını keskinleştirmenin derdinde.