Aczine Düştüm Sevdanın

Kalemim var, ama ben,
Yazamam aşkını,
Ne yere, ne de göğe.

Aczine düştüm sevdanın.
Sen sevdahane,
Ben kapında köle.

Aczine düştüm sevdanın,
Aşk iklimim; karanlık ve sensiz.
Vuslat sularında,
Umut yelkenim, rüzgarından mahrum…

Aczine düştüm sevdanın,
Yoksa neyime seni anlatmak.
Her harf beni anlatır aslında.
Beni bana anlatır usulca.
Bana seni anlatır.
Bu aşkın hicranı,
Bir beni, bir de harfleri yandırır.

Alevler seni yazmıyorsa gök bulutlarına,
Gönül buhurdanlığımda gözyaşı yanmıyorsa,
Ruhumun göklerinde güneş,
Bana nispet yanmıyorsa,
Söz dizmek neye yarar.

Yazılan şiirler,
Kavrulan gönüller,
Ümmeti yıkayan gözler,
Seni bize getirmiyorsa neyler?
Neyler Sevgili, ne eyler?

Gelmiştin bir zamanlar,
Gelişinle söndürüp ateş-i mecusiyi,
Yakmıştın Ümmet’inin gönlünde; AŞK_I MUHAMMEDİ’yi
Aydınlanmıştı çağlar…

Şimdi küllendi bu ateş,
Aşkın gönül hicreti bitti.
Bizde bittik!
Ama sen bitirmezsin.
Sen başlarsın…

Gel ve yakin bir fethe başla…
Biz gönül şehirlerimizin kapılarını ardına kadar açtık,
Elimizde şehrin anahtarları,
Seni bekliyoruz.

Sen küheylan koştur,
Ayağını bastığın çöller yeşersin.

Biz seni bekliyoruz,
GÖNÜL SEFERİN MUBAREK OLSUN EY RASUL! ! ! !