Acz ve Zül Şiiri - Mehtap Calgıc

gecenin geninde zakkum
alevlerini de yaktılar uykularımın
bacaklarını kesiyordu kırkayaklar rüyalarımda
koştum, azaldığıyla kaldı sonra adımlarım

uzandım
yine bir serinlik uyku diledim geçmişten
şeffaf bir pençe
kan benekli yatağım
ben büyüklüğündeydi tavandaki her akrep
reçeteli kapsüllere gizlenen zehir
boğazımda ölüyordu diken dikli çığlıklarım

uyandım
yine parıldamıyordu uyandığımda sabah
ıslak sigara izmaritleri kokuyordu
başucumdaki bardak
kilit kilitleniyor
kirli daha da kirleniyordu dolabımda
su ağlayış
ama büyümüyordu çiçekler yastığımda

onlar geliyordu aklıma
benim yok adamlarım
çok acılarım
silinmişti ağzımın kenarına bırakılan her işaret
uzun gitmiştim kendimden
bırakarak kırıntılarımı kargalara
uzun gitmiştim gerçeklerden
kalıyordum hikayelerinde ama
anlatmaları için daha daha sonra
kendilerine şık görünmek isteyen o kadınlara

ah onlar geliyordu aklıma
boyunlarının üstüne olsun
bu kuyu
bu uyku
bu ölüduyu
hala susuyorsam
boyunlarının üstüne olsun
bu karanlık su

kırıldı atların toynağı
öldü bensesli sevişmeler
dökülmüyor saçlarım omuzlarıma artık
dağılmıyor aynalarımın buharı
ağlamak gibi görünüyor her şey
anlamak ise yokun da yok noktası

şimdi biri dokunsa
ağzımda çamurlaşacak her öpücük
saklanacak güneşin altına buz
katran çiğneyecek dişlerim
çırptılar çünkü bana ölümü
sırçrattılar kendi cehennemini

ama mezrımın altında gizli gökyüzü
altında gizli uzay
nefes alıyorum, siz öldü sayın
derin dikildi herkese bu gidiş
umduğum gibi olmadı hiçbir seviş