öfkem, doldukça kendi nasibine taşan
vahşet bir gürgen köküdür
kimse kalmadı masalara sığan sözcükleri
kimse kalmadı bunun için çabalayan
dönen bir tek öfkem kaldı yakışıksız ağrılardan
dönüyor, çünkü mevsimidir katıksız suyun
ben bilmem şimdi ur nedir, nedir yürek ovalı
Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Devamını Oku
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta