Açtır İftarımı Şiiri - Mehmet Zafer

Sevenin bağrı dertlere durak olur ateşle yanar,
Alışır ağlamaya gözlerinden yaş bitmez,
Derdin,kederin vazgeçilmez yoldaşı olur,
Yüreği hasretle yanarken sevilen bunu bilmez.

Sana adadım kalan ömrümü ilgilenmiyorsun
Her zerreme seni işlemiş, canıma can saymışım
Gözlerinin engininde kayboldum,bitiyorum
Her alıp verdiğim nefes ciğerimi yakıyor
Bakmıyor,görmüyor,yan çiziyorsun
Sensiz ne haldeyim bilmiyorsun.
Bu kadar taş mı yüreğin
Bu kadar mı uzaksın sevdaya
Bir soluk ötendeyim sızlamaz mı için
Seni nasıl sevdiğimi hâla görmüyorsun
Hasret oldun yüreğimde
Sana tutsak sevdam içimde acı bir çığlık
Buram buram tütüyorsun gözümde
Sen benim alın yazım
Zifir dünyamı aydınlatan şamdan
Ey benim ince sızım,gönlümdeki sevdam
Sen tepeden tırnağa yüreğimsin
Ben sende nerdeyim.
Alamadım teninin cennet kokusunu
Dokunamadım yeli kıskandıran saçlarına
Olmadığın her yer bana gurbet
Sensizliğe vuran her saniye zulmet
Ve bu gurbetin çekilmeyen çilesine
Gönlüm sensiz dayanmıyor yâr
Onca acının üstüne ekmekte katıksın şimdi
İftar vaktini gözleyen oruçlu gibiyim
Nihayete erdir susuzluğumu
Açtır iftarımı.