Açlık ve sevgi Şiiri - Müjdat Çiftçi

Açlığındaki nefes kokmasına benzer sevda,
acıkmışsındır onun sevdasına,bu asla değişmez,
her zaman aç kalırsın ona,
buram buram kokan taze ekmek gibidir sevda,
yedikçe yiyesin gelir.
birde ekmeğine bıçak saplayanlar vardır
aşkı yaşanmaz kılan.ve seni ekmeğinden iğrendiren.
yapacağın tek şey,tiksinerek yaşamayı öğrenmektir.

belki bir kalemin son mürekkebi gibidir,
bitince atarsın içindeki heyecanı,
yerine mis kokulu çiçekler gelir, koklarsın,
sevda o kadarda uzak değildir,
aslında ekmeğe olan açlığın bitmiştir belki,
işte ozaman çiçeklere olan özlemin başlar..

korkuların ve tiksinmelerin birleşir,
garip bir duygu sarar bedenini,
siyah bir gülden beyaz bir yaprak düştüğünü gördüğünde,
ömür denen oyunun sonuna geldiğini anlarsın,
ve hayat bir çiçeği koklamaktan ibarettir.
çiçek sensindir koparmışlardır seni,
bir gün batımında.

çıktığın bu yolculukta göreceğin tek şey engellerdir,
ve her yolculuk uzaklara doğru açılır,
bulunduğun mekanı terk etmişsindir,
geri dönmek istersin..!
ama yüzleşemediğin gerçekler vardır..
bu seni pişman edecektir,
bir anlık heycanın neden olduğu hataları,
ömrün boyunca cekmeye mecbursundur..
ve sana kar kalan.
yaşanan güzel anılardır...