Açlık, Susuzluk ve Sen Şiiri - Evren Özcan

Vakt-i karasında

Karasularının,

En karasında

Geceleyen sabahın,

Sen henüz ayrılmışken limandan,

Ben ise en uzağında ama hala demirli derinlerime…

Kara saplantı,

Kara sevda,

Sen sarı güneş,

İçime doğan.

Sevmek uzaktan,

Tenine hasret kere yakın

Nefes kere gören,

Açlık, susuzluk ve sen…

Bahtı karasında

Kara surlarının,

Kuşaltılmış dört yanın,

Reddetmişken buram buram aşkı

Ve korkaklığında en tenha yalnızlıkların

Ne sana yakın ne bana yakın

Duvarlardan dönen yankın,

Kalbinde yangın,

Sen henüz doğmuşken sabaha,

Geceyi unutsam da güneşe ısınamayan ben

Ve güneş ısıtamayan.

Kalp kangren,

Kesip atmak yetmezken,

Çıkarıp atmak gerekirken,

Açlık, susuzluk ve sen…

Kömür karasında,

Yanık kokan saçlarım,

Yine durmaz sabahım,

Durmaz gelişleri sabahların.

İçte kan, göğüste soluk,

Nefes nefese can,

Kan revan,

Baştan ayağa aşk,

Sen henüz olmuşken,

Ben halen,

Kısa,

Öz,

Nokta.

Akşam karasında,

Bıçak yarasında,

Duacı dudaklarım,

Dikiş atılmayı bekleyen,

Kesik kalbim,

Onarılmaz değil hiç bir hata,

Sen hatalarından uzaklaşmışken,

Ben aynı hataya takılı kalmış,

Yanlış bir soru öznesi.

Öylesine sana yakın,

Öylesine canayakın.

Evren Özcan

20.03.2012 Salı 03:13