Açlık Şiiri - İdris Yılmaz

Ben kendi kendimle hiç konuşmadım bayım
Ben hep kendimi ayıpladım
Bu yüzden pek düşmanım olmaz
Zamanın içinden geçerim yangından geçer gibi
Aç kaldığım çok olmuştur
Ve açlığıma sevdalanmışımdır hep
Duyduklarım doyurmadı ama
Doyduğum şeyleri unuttum bayım
Bir açlık kaldı yüreğimde.

Nice zamandır taş yollar ıssız
Kuyular Yusufsuz
Saraylar Züleyhasız kalmış
Ya geceler anlamını yitirdi
Ya karanlıkta kaldı gündüzler
Çöller bile insan sürüsü mahşeri kalabalık
Caddeler dolup taşıyor yalnızlıkla
Nasıl bir zamana düştük bayım
Aşk ölüm sebebi geçmiş otopsi raporuna.

Rahmetin habercisidir şimşek
Gözyaşı gibi içimize akmaz bulutlar
Bir beyaz haberlerden korkmayı öğrendim
Bir de gülen yüzlerden
Kaderim işte en net şekliyle bulur o zaman beni
Fazla sevinmek sadra şifa değildir bayım
Akşam gündüzden tez gelir
Kurşun gibi kaplar
İnsanın yüreğini.

Ömür aramakla geçer bayım
En çok arzulanan elden kayıp gidendir
Bir türlü dolmaz gönüldeki boşluk
Bir bir sınanır taşların sertliği
Akrep deliklerinde
Yılanlar durmadan deri değiştirir
Ve çakallar sessiz yaklaşır avına
Mertlik kurtlara yakışırmış
Tanınmayan tek canlıdır insan
Ne öngörüyle ne de acı hatıralarla
Bu yüzden boşalttım çevremi ahdedip
Nankörlük doyunca başlıyormuş yeni öğrendim
En çok sevdiğim en çok şaşırdığım insandı bayım
Damıtarak damla damla almıştım
Canını alır gibi
Şimdi kezzap gibi yakar içimi o azlık.