Acıyor Şiiri - Özgür Kapar

Kalbimde bir yer var, orası acıyor…
Ne zaman çocukluğumu düşünsem
Ya da ağlayan bir kemanın sesiyle,
Veyahut gülüşüyle ılık bir bahar güneşinin
Tam orası acıyor…

Yüzündeki çizgilere baktıkça annemin
O mahcup çocuk aklıma geliyor, orası yine acıyor.
Büyüdükçe küçülen hayallerim,
Gittikçe kısalan günler, daha hızlı kopan takvim yaprakları
Düşündükçe kalbimde bir yer var, orası acıyor…

Öpemediğim dudaklar,
Tadına bakamadığım yemekler,
Avlusunda oturamadığım o bahçeli ev,
Gezemediğim coğrafyalar,
Bir yudum su veremediğim Afrikalı çocuk,
Üşüyemediğim kutup rüzgarları,
Ve orası acıyor…

Yüzü sivilceli çirkin kız,
Karanlıkta ışıl ışıl parlayan o deniz gözler,
Gece herkes uyurken baktığımız gökyüzü,
Yan yanayken bile birbirimizi özleyişimiz,
Orası yine acıyor…

Ne yapsam, ne söylesem, ne dinlesem acıyor.
O boşluk kapanmıyor, o yara hiç geçmiyor.
Gölgem gibi takip ediyor,
Beynimin içindeki bir ur gibi,
Ulu bir ağacın gövdesindeki parazitler gibi benimle yaşıyor,
Ve hep orası acıyor…

Ortaçağ karanlığına doğru sürüklenen ülkem,
Sevmediğim işim, ödenecek faturalar,
Umutsuzluğum, hayalsizliğim,
Soru sordukça beni terkeden Tanrım,
Kaçma isteğim,
Odalara kapanma arzum,
Hiç bitmeyen uykusuzluğum,
Orası acıyor…

Geçer mi bu sızı,
Hangi mutluluk dindiririr acımı?
Hangi insan doldurur bu amansız yalnızlığımı?
Düşündükçe insan olan yerlerim daha da acıyor.
Efkarlı bir şarkı dinlesem yetiyor,tam orası acıyor...