Acıyla Bütünleşmek Şiiri - Filiz Bülbül

saçımdaki bir kaç tel beyaza hapsettim yanağıma kondurduğun son öpücüğü
ama çürüyen bi ses var kulağımda senden kalan
..
içimden daha fazla anlatmak gelmiyor

kendi yağında kavrulmuş kadar acıyor kalbim
ve sis inmiş içime, hiç bir söz dağıtmaz dumanı,
açılır mı yolum, gidebilir miyim daha uzağa ..

perdeler kapatılmalı artık, oyun bitti
saygıyla değil, nefretle uğurluyorum içimden seni

tarifsiz bir his bu
belki de gereksiz
şükürsüzlük yatıyor içimde
Rabbim, affet beni
al içimden bana ait olmayan her şeyi
gülümsemem buruk, umutsuzluk kaplıyor tüm bedenimi

elimin altında ne varsa devire devire gidiyorum
her umudu tükenen insan gibi ben de, yarından bir şey beklemiyorum

sevmeyi bırakınca insan, nefes alışı bile değişiyor
seni sevmeyi bıraktığım günden beri sanki entübeyle yaşıyorum

öyle büyük bir sevgiydi ki bu, sanki ciğerimi söküp aldın
sanki rutubetli bir evin içine beni kilitleyip kaçtın
dışarıda aylarca güneş vardı, ama karanlığı yaşadım

rüyamda gördüğüm tanımadığım yüzlerde seni aradım
acıdım kendime, kendime gelince
ben bu hale gelecek insan mıydım ..

dedim ve uyandım uykumdan
..
kendime döndüm yüzümü
sana dönmekten daha iyi geldi
zor kavuştum kendime
ne çok duvar aştım ulaşmak için