Acıyı evlat edindim kendime

acıyı evlat edindim kendime

rakı bile başka pusatlar beyazı
yürek acım kuşandı yalnızlığı
dostlar su verin sırtımda ki hançere
acımı evlat edindim kendime

bem sırf ellerimi dillendiririm
söz yarası kan damlatır yüreğe
cana gömdüm gözlerini söndürdüm
bana yoktur sensiz can bedenime

yüreğimde su damıtmak bir sızım
sırf bu yüzden katılaşır dağ yüzüm
hele salkım saçak bulutsa başım- gökyüzüm
şehre ihanet olur bu boş böğürüm
şehir ihanete durur boş böğrüm

yüzümün yarısıyım diğeri sen
yüzümle tamamım yalnızlığa ben
keder boş böğrümden sokup elini
yürek olur unutur kendini bende

ne çok gövdesi var acının bende
bende yalnızlık dil edinmiş senden
buğulu/ lanır gözleri türkülerimin
meğer yüreğim sönmüş gözlerinde
yüreğime değen var o gözlerinde

gün değimli yüreğinden öperim
sustuğum her söz sinemde mezar
benim hüznüm senin yüzün değilmi
niye yüzün okunmuyor sesinde