Acıyı Anlamak Şiiri - Ali İkbal Kutub

Nakış nakış yüreğime işlendin
Seni hüzün değil nasihat bildim
Mutluluk denince seni diledim
Biliyorum kamil olmam senin indin

Sen bende imtihan demisin
Gaflet perdemi yırtan bir elsin
Senin toprağında dirildim bunu bilesin
Sen ey acı yetiş bana! Sen pirsin

Muştu dedimse leyla dedimse sensin
Dün gecenin koynunda aradım nerdesin
Sen adanmışlığımın sembolik ifadesisin
Ölümü tatmışsam sensiz oluşumdandır bilesin

Biliyorum, kemale erdimse senledir
Gördüm, sevinç beni inim inim inletir
Sen sevinç! Gelişin tatlı sonun ebu cehildir
Eğreti gülüşlerini al git bende bitir

Seni niçin sevmez ki çoğu insan
Niçin kaçar senden bir sorsan
Niçin pespaye sevinçlere
Muhteşem acıları değişir şu insan

Acı acı! Sen gözlerimde yanan fersin
Sen gözbebeğim Muhammedin terisin
Seni anlamayanlar bırak potada erisin
Yoğur beni acı sen benim yarimsin

Gördüm,sen çeviriyorsun kömürü elmasa
Gördüm,sensin samur kürkünün parlaklığı
Sen varsan yoktur ne gam ne tasa
Ne olur acı bana gel,gel bana acı

Ey acı! Sevdam sana gebe
Sevdamın başında oturmuş bir dede
-''Fe eyna tezhebun! '' diye
Uyardı beni dönüş rabbine

Bu yüzden bildim sevinçler meçhule
Cennete götürmeyen sevinç bir çile
Anladım o an acılarla yaşamak
Rasulün komşuluğudur cennette

Bİliyorum acı biliyorum, biliyorum
Senden kaçtığım zaman öleceğimi
Biliyorum acı biliyorum, biliyorum
Sevdamı sensiz ispat edemeyeceğimi