Acıttın Yeter Şiiri - Zennehar Yılmaz

Yontulası geceler yaşanırken yaşamın kıyı köşesinde Ezilmişlik işliyor kanıma, dokunuyor hainlik zoruma Gitmeye çalıştıkça çekilir yürek yine oyuna Kopuyor halatları düşlerin yine düşüyorum gerçeğin koyuna Alıp başımı gide sim var Selvi boyuna Candan özüm iki gözüm kör olası geçmez yine sözüm Anlatımı eksik bir yaşam dirayetinin ortasında Boş kürekler çekerim denizin suyu çekik çakıl taşları arasında Büküldü belim sevda uğruna anam ben diyarsız gezdim gurbeti Silemedim geçmişten gelen izleri Acıyor gizemli nidaların sözleri Yine bölüyor lokmamı diziyor boğazıma zalimlik Azmetmekten yorgun düştü bu beden nerdesin anam ağlıyor evlatlar güneşler batan Sitemkâr oldu bin bir hezeyan kopuyor bel kemiği hayatın Ölüyor ruhum beden ağlamaklı Terk ediş mi? bu denli acı yoksa terk ediliş mi? sen söyle can Acıttın yeter kanı durmaz bu yaranın Ezikliğinde kalbin nefes alışı zayıf Tut, tut yüreğimi düşüyor can ölümüm ruhtan kayıp giderken can Bedensiz bedel olmaz acıyan Sevdalı gözlerdeki gözyaşı ile sulayın beni Ölmez isem öldürün kirpiğiyle dolayın beni Kefenim olsun değdirdiğin yaşın üstündeki kirpik Gülüşleri dua edip üfle ne olur yârim Canım gidiyor tut ellerimden belalım Ağlatma anamı vasiyetimdir ona sıkı sarıl Can gidiyor annem ruhumun ardında koşar adım Ya tutuklar geri dönüşü ya sürükler birden yok oluşu. Gidiyor nazlı, nazlı yakarışlım can gidiyor düşlerimden dolu, dolu canlar gidiyor… Zennehar Yılmaz 01.05.2012 00:35:16