Acısı Kaldı Çiçeğin Şiiri - Zeynel Çok

yürekli bir yalnızlık duygusu sarıyor içimi
bilmiyorum
birşeyler olacak gibi

incinmişim
atışmaktan uzak sözler ayırmış
senli-benli dünyamızı ikiye
gizli incinmişim
haberin olsa
ince bulutlarla üşürmüydüm hiç

güz
yaprakların döküldüğü mevsimdir
eylülle başlar her şey
soluşlar kardeş değildir hayata
gövde ve dallardan oluşan ağaçlar gibi kupkuru
belki yine yeşermeye yüz tutar ama
bitkin düşme
yorulma
kuruma ağaçlar gibi
tepene çıkarsa çocuklar
oynarlarken oyunları
iyi bir dulda mısın
saklayamazsın onları
küserler mevsimsiz sana
küstür istersen
mevsimsiz dök yaprakları meyvayı

ah
yollarında yalınayak eskidi umut
tutmaz oldu dalı eller
kırıldı sessiz
bir kafes ki
kuş seslerinden uzak
ah
güzel bir düş gibi gelip geçiyor yaşamak

alışılmış yüzüm askıda kaldı
alıp elleriyle askıladılar
suçumu günahımı sual eylemem
yüreğimin baş kçşesi
bari sen işit
gelen ben değilim
duran ben değil
konuştuklarım beni anlatmaz
daha vakit varken
buzul olmadan
gizli incinmişim
haberin olsa
ah
yaşamadan bilemiyordum
bir dinamit paramparça etmemiş beni

yürekli bir yalnızlık duygusu sarıyor içimi
bilmiyorum
birşeyler olacak gibi

ah
hangi yüreksiz direncin sözü hareketimde
görülmüş mü
duyulmuş mu
söyleyin
nazik bir çiçeği toprağa verdim
acısı kaldı