Acırmısın Kızarmısın Şiiri - Cihat Şahin

“kendi düşen ağlamaz”,derdi anam merhume!
“ağlamaktan iki göz, tümden ama olurmuş”
Öyle çok ki düşenler, acıyayım ben kime?
Çok belayı insanlar, kendi arar bulurmuş!

Kendisine edermiş, kötülüğü çok âdem!
Yapmak bile istese, yapamazmış tüm âlem!
Acınmazmış bu gibi, temerrüt’ü seçene!
Niye “vah vah” çekeriz, böylesine biz madem?

Kızmak cahil işidir, kâmillere yakışmaz!
Olgun ruhlu müminler, cahil ile takışmaz!
Şahıslarla uğraşmaz, kem sıfatla savaşır!
Bedeviler misali, vahşiyane tartışmaz!

Müşfik tabip gibidir, hastalara kızamaz!
Hasta tokat atsada, o hastayı üzemez!
Neşter atar illete, tedaviyi tamamlar,
Öfkelenip mariz’e, yanlış ilaç yazamaz!

Rızasıyla gidene, acınmazmış batarsa!
İkaz edip dururken, bataklara yatarsa,
Nasihati reddedip, zararlara gidene,
Asla “yazık”denmezmiş, kendisini üterse!

Önce nefse acınır ve ıslahı gerekir!
Çok tahşidat yaparsak, kör inadı bırakır!
Dövülürse takvayla, kışırları dökülür,
Som altına dönüşür, ene denen o bakır!

“Bana acı” diyene, vacip olur merhamet!
Varsa sende ilacı, yarasına merhem et!
“Aman” diyen muhatap, kâfir olsa acınır.
Kanlı kinli olsada, sen lütufla kerem et.

Affedenler büyür hep, intikamcı küçülür!
Bir insanın değeri, şefkatiyle ölçülür!
Yerdekine acıyan, takdir görür göklerden!
Sekiz cennet kapısı, onun için açılır!

En müşahhas örneği; o nebiyy-i zi şandır!
Affetmede misilsiz, en birinci insandır!
Bu hasleti çıkardı, onu mümtaz makama,
En mübarek unvanlar, ona layık bir şandır!