Acının Zekatı Şiiri - Çöldeki Martı

ben hiç çocuk olmadım
ama olsaydım eğer,
uçurtmalarım ağaçlara takılırdı
23 nisanlarda unuturdum şiirlerimi
çocuk olsaydım da dünya gözümde kararırdı
öyle düşerdim ki
dizlerim koparcasına kanardı
ben hiç çocuk olmadım
otuz beş yıl yaşlandım bir gecede
zeytin kadar kara
yolun yarısını bir gecede gidebilecek kadar hırslıydım
ve geri dönemeyecek kadar inatçı.
çocuk olamadım
olabilseydim eğer
puantiyeli elbiseler giyerdim,
tütü etekler
ve öyle çok gülerdim ki
tanrı farz kılardı neşemin zekatını vermemi
ben çocuk olamadım
çocukken de yaşlıydım
hatta bana soracak olursanız
çocukken daha yaşlıydım
zamanın bir tık ötesinde
kırışıklıklar yüzümde değil yüreğimdeydi
ötesi yok
ruhumu ütüleyecek birisi mi lazımdı bana,
buruşturup çöpe mi atmalıyım yoksa?
ötesi de var
ne müspet şeyler bunlar böyle
çocukken düşündüklerimin yanında