Acının Yurdunda Şiiri - Mehmet Hurşit

I.
seslerini vuruyorlar insanların mamoste
kanatarak umutlarını çalıyorlar türkülerini de
insan savrulup yırtılan mıdır mamoste
dünya denilen bu çelik gürültü de...

II.
dışarıda vurulmuş sesler
avluda şaha kalkan ağıtlar vardı
her ömür ölümlerde
her ölüm resimlerde sarardı...

daha Diyarbekir'de sokaklar dar
evlerde upuzun, geniş düşler vardı
acının surlarında büyürken kalbim
namluların gölgesinde yüzler kaldı

daha sevdalar hep mağlup
umutlarsa talandı...

III.
ben böyle
her şafak vakti kederden tespih yapar
sesimi rüzgara çarparım..

/ sesim
bir kentin tarihinde tozlaşan
kırık dökük günlerin yamalı bohçası.. /

sussam
göğsümde dağlar parçalanır
kınına sığmaz sessizliğim
uçurum olur düşerim..

IV.
bağırıyorum avazımca
sarıyorlar/sarsıyorlar
soruyorlar soruyorlar soruyorlar
- sormadan vuruyorlar -

V.
acının
kabzasından kavrıyorum
(......
.............)
ateş altındayım..

' vurulmuşam cano, bir yudum gülüşün getir...'

2oo9-2o1o