Dört kişiydik.
Bir temmuz sabahı
yola koyulduk.
Doğduğumuz köyleri
dağları gezdik.
Güldük,
oynadık,
eğlendik.
Dönüşte Keban ağırladı bizi (!)
Ama ne misafir perverlik…
Aldı içimizden birini.
Artık,
üç kişiydik.
Biri kardeşimdi,
Keban’da kaldı.
Biri yoldaşımdı,
Rıza,
şimdi vicdan azabı çekiyor,
İnanmıyor,
ama o hiç bir şey yapmadı.
Biri babamdı.
Verdi dağ gibi oğlunu.
Dağlara yaslanır gibi
acıya yaslandı.
Bacaklarını verdiğinin
farkında bile olmadı.
Biri de bendim.
Girdiğim her kavga da yenildim.
İnanın bir tek kendimi yendim.
Onu da
yengi kabul etmedim.
Acıyla bilendi yürek.
İnadına dimdik durduk.
Biri sus dedi,
“susman gerek”.
Ismarlama sustuk.
Dört yıl geçti aradan,
ben hala susuyorum.
Konuşan bu yürek
zaten benim değil.
Kayıt Tarihi : 7.6.2006 02:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ama ne misafir perverlik…
Aldı içimizden birini.
Artık üç kişiydik.
Gerçekten acının şiiri olmuş.Ahlar-Mehmet Dursun
Tebrik selam ve saygıyla...
,
Mehmet Özer2
TÜM YORUMLAR (14)