Acının Rengi Kara Şiiri - İzzettin Akyapı

Güneş misâli sesin, kutuplara büründü.

Üşüdü tüm bedenim, boynum büküldü.

Kan çekildi damarlarımdan, kalbim büzüldü.

Yaşam sanki artık, kuru gürültü.

Kararından caydırmak zor, üzdüm seni.

Sana koşmak isteyen ayaklarım,

Daha on altı saat prangalı, ellerim kelepçeli...

İple çektim sabahı.

Aldım soluğu bana yasak sevdamın topraklarında,

Gülümün kök saldığı bahçedeyim.

Her şey gözüme el..

Ama, ruhumla bütün, kalbimle bütün.

Korkularımı alıp götürdü

Rüzgârla gelen kokun, huzur doldu yüreğim.

Bedenim, ayaklarım, zamanla yarışta.

Beş var seni karşılamaya, gözüm kapıda.

Yoksun bir tanem, yoksun aşkım, yoksun işte!

Bir daha, bir daha elim tuşlarda.

Kursağımda kaldı, sevincim.

Sesin, kutup gibi idam fısıltısıyla dolu.

Renkleri söküp aldı dünyamdan,

Kızgınlığın, kalemi kırdı.

Haykırışımı duymuyor kulakların.

Kalbinde kalın bir perde, geçmiyor sevgim.

Çöktüm kaldırıma, dizlerim taşımıyor beni.

Diri diri mezara gömüyor her kelimen.

Sol yanım, sancılarda.

Seninle gelenler, vedalarda.

Terk edişinle, peşin sıra,

Mutluluğum, yaşama sevincim, nefesim

Terk ediyor bedenimi, peşin sıra.

Yüreğimi saran, Acının rengi kara.

İZZETTİN AKYAPI