Acının Makamı Şiiri - Muhammet Talha Çelik

Ben olarak dayandım bu kapıya ,
Bu zamana kadar sabırla yaşamış bir ben olarak
Sabrımın bağını burda çözmeye ,
Gerekirse bu bağı, hayatımın boğazında ,
Nefes kesici sallanışını görmek için dayandım.

Ceplerimde demlendi acım ,
Paralelime bile yaklaşsa bir nebze huzur
Onun soğuk bakışı sokturdu ellerimi cebime
Uzansan yakalanmaz bir hüznün öncesisin sen
Bu kapı iki yere açılır ey can !
İçindeysen , dışına
Ve ya hut
Dalmaya bir derin kayboluş hikayesine

Ve işte geldim , bilemeden hangi mâkamda çalınır kapın
Ama bilirim bu kalbin ritmine açılmaz .
Ben bu hayatın sonuna varabilirsem ,
Başını okşayacağım sonumun ve diyeceğim ki
"O besledi büyüttü seni , ona sadık kal"

Bazı ayetlere dilim besmele ile başlasa da ,
Durmuyor zihnimin kulağıma seni fısıldayışı.
Bu ses getirdi beni bu kapıya ,başka nasıl bulurdum ?
Şimdi dikilmişse gözlerim ayaklarımın ucuna ,
Boynum eğilmişse bu kahırlı çekimserliğin gücüne
Ve sen bu kapıyı sıkı sıkıya kilitlemişsen
Dışarda ki ben mi daha özgür
yoksa
benim ve evin içine sığmamacasına saklanan sen mi ?

Adım Arif , bir adım daha olsa beni sana yaklaştıracak
Onuda atardım köhne bir kahvehanenin izmarit dolu çöpüne .
Ben sana gelmedim ey can !
Ben bu sabrı , bu elem sihri ,
Kapına bırakmaya geldim .
Bir yenilginin kabullenişinden öte ,
Bir kabullenmeden doğan yenilgiyle geldim .
Her isyanın haklı olduğuna inandım da geldim .

Sen genede kapını açma olur mu ,
Gönlümün gücü yok bir kez daha gözlerimizin cereyanında kalmaya .

İhmâlkar tavır yâre hâr ,
bizim düşlerde raks etmekten gayrı bir yolumuz var mı ?