Açının hüznü çökmüş gözlerine dostumun

Acının hüznü kazınmış gözlerinde dostumun,
Her bakışı derin bir yara gibi.
Bacı acısı çökmüş yüreğine,
Ağır, sessiz, ama bir volkan gibi.
Sözleri suskun, kelimeler eksik,
Ama gözlerinde anlatır tüm hikâyeyi.
Her nefesi bir sızı,
Her adımı, içindeki boşlukla ağırlaşır.
Dostum, o yürek nasıl dayanır buna?
Nasıl taşır böylesi bir yangını?
Bacı acısı düşmüş omuzlarına,
Acının rengini bilir onun gözleri,
Hüznün dilini öğrenmiştir yıllarca.
Ama yine de kalbinde bir umut saklıdır,
Belki bir gün, bu yük hafifler diye.
Dostum, gözlerindeki o derin hüzün,
Bir ömre bedel, bir duaya muhtaç.
Sen sus, ben söyleyeyim:
Bu acıyı yalnız taşımayacaksın, dostum.