Acının Dirilişi Şiiri - Mehmet Arif Sizer

Acılar diyordum, öyleydi bir sabah kan çanağı
Rüzgâra salınmış bir kaç martı hikâyesi veya uçurum
Yürüdüm yalnızlıkların alacakaranlığında
Bir kelebek dürtüsü ile şaşı kaldım ey uzaktaki ve beklenen
Hırcın sevişmelerin çatalağzında pıhtılaştı kanım
Yazgım ki, renginden soyunmuş ikircikli hayatlara kayıverdi
Kimliksiz, kendine astar arayan bir gölge kaldım
Acılar diyordum daha anlatılmadı hiçbir yerde asıl
Belki ben, varabileceğim
Sağır duyguların merhametli iblislerine.

Kekeme hikayelerin izmarite boğulduğu akşamlarda
Anlatılıyordu her yerde, sokaklarda yürürken ağlayışım
Kibirli önermelerle sıradan fahişelere dönmüştür
Bütün ağızlar, bilirim, tükürerek çiğniyorlar adımı
Böylece anormale çalacaktır yüzüm, sesim bir kapı gıcırtısı
Şimdi yalnızlıklar da ispiyoncu, ayrılıkçı sobelemeler zifiri gecelerde
Kentler nasıl da bir mezarlığa dönüşüyor böylelikle gelip göresin
El ayak çekip biriken hıncımdan seyrediyorum günlerin kirletilişini
Hangi bağışıklık sistemi kaldırabilir söyle, varolan yokluğunu
Hangi körleşmiş hançerdir söyle, ömrümün katline soyunan?

Ve neden böyle kara mermerli gecelere dönüyor aklım?
Gerçi yalnızlığımı emziriyor ve seni unutmaya elvermiyor bu ahval
Ama şu kopukluk hissi, şu uzaklık ve tadımsızlık
Evet, aşk diyordum en son, öyle aheste ve tüketmeden
Kırlar yeşildi daha ve gülümseyebiliyordu çocuklar
Özelimize meraklıydı genel ahlak zabıtaları, simsarlar ve muhbirler
Yeniden başlayabilirim diye bekliyorum anımsadığım en güzel yerinde
En güzel sevişmenin. gözlerim açık. anadan doğma üryan
Kimseler almasın yükümüzü, biliyorum
Günahlarımızdır bizi, birbirimize yeniden taşıyacak olan.

İstanbul/Acının şahlanışı...