Acının Çocukları Şiiri - Hamit Korken

Amansız bir ateş var
Yanar taa şuracıkta
Yalazın da beslerim,onulmaz acıları
Yaralı kartal gibi gözleri hep ufukta
Beni gözler bilirim, yaslı Çeçen dağları

Dayan ne olur dayan
Kaderimiz yanlızlık bizim
Ne göz yaşımız kaldı ne verilmedik can
Belki son şansımız bizim

Sevgiler yaşanırdı bir zamanlar
Mutluluk tüterdi toprak bacalarından
Gizli bir cennet gibiydi yem yeşil dağlarıyla
Çocuklar neşeyle oynardı kırların da
Tahtadan atlarıyla

Bir gün çıka geldiler
Demirden tanklarıyla
ve ayaklarında potin
Sevgileri nefrete dönüştürdüler
Mutluluğu mateme
İnsafsızca çaldılar
Gelecek yarınları
Suçu neydi vurdular
Günahsız yavruları

Anlatmaya dilim varmıyor
Yüreğim nasıl dayansın
Seni kurda yem eden
Özgür dünya utansın

İnanıyorum; inanmak zorundayım
Var olmanın savaşındayım
Yar etmem o potine,bir karış toprağını
Ölür ölür dirilir,İndirtmem bayrağını,

Yaşanmadık acı mı kaldı!
Çekilmedik işkence mi!
Ne evlat hasreti
Ne de ölüm korkusu
Ne dünya endişesi
Ne de yaşam kaygusu
Sadece savaşımız; özgür olma tutkusu

Adanmışlık ne demek
Bilemezsin sen potin
Allah için savaşıp,vatan uğrunda ölmek
Git de bir bak tarihe
Dedenin dedesine
Hangisi kazanmış ki, sana kalsın öğünmek

Bu millet, öyle bir millet ki
Ölümü kabullenir
Esareti asla
Sökemezsin ruhundan
Ne roketle ne tankla

Bak! bir yıldız daha kaydı
Çeçenya dağlarından
Özgürlüğe kanat açıp
Sonsuzluğa doğru
Alperen güller açtı
Yere düşen kanından
Bir ölür,bin doğarız
Gidenlerin ardından

Hamit Korken
Kayıt Tarihi : 11.6.2007 17:31:00