Acının Çığlıkları Şiiri - Mustafa Doğan 4

ACININ ÇIĞLIKLARI

Bir çile ki bu benimkisi bir türlü dolmak bilmiyor,
Şu yüzüm de artık tek bir tebessüm gülü bitmiyor,
Günahlarım demek o kadar çok ki cezam bitmiyor,
Dünyayı verseler de yüzümün gülmesine yetmiyor.

Yaşamaktan daha çok ölümü arzuluyor, istiyorum
Her geçen gün bu hayatı daha çekilmez buluyorum,
Hayat denen yükün altında ezildim kalkamıyorum,
Hiç bir umudum kalmadı, ölümü intizar ediyorum.

Kandan ırmaklar akıyor şu yaralı kalbimde benim,
Alıp verdiğim her bir nefes ıstırap ruhumda benim,
Ne ay ne yıldızlar nede güneş dünyamda yok benim,
Yalnızca sonsuz bir karanlık içinde, dünyam benim.

Geberip de bir türlü şu hayattan kurtulamıyorum,
Cehennemi ben daha bu dünyada iken yaşıyorum,
Tutunacağım bir dal arıyorum ama bulamıyorum,
Ruhumla bedenimle ateşler içindeyim, yanıyorum.

Sevgiliden gelen, beklenen müjde gibidir ölüm bana,
Yollarına güller dökülen o canan gibidir ölüm bana,
Şefkat ile açılmış annemin kolları gibidir ölüm bana,
Hayat için hava su ekmek ne ise, ölüm öyledir bana.

Doğu neresi batı neresi bilmem, kayboldum meçhulde,
Üç yıldızım bir de güneşim vardı, bu benim gönlümde,
Kaybolunca yolumu bulurdum olarla karanlık gecede,
Kaybedince onları, bende kayboldum şimdi meçhulde.