Acının Adı yok Şiiri - Zeliha Ural

Öyle alışırsın ki alışılmayan sensizliğe, acılara,
Öyle alışırsın ki uçurumlardan düşmeye,
Anlamaz kimse anlatamazsınız.
Bazen yüreğiniz yanar,
Bazen bütün bedeniniz,
Hissetmesiniz ve yalnızca siz.
Daha, daha derine saplanan,
Yüreğinizde sürekli kanayan,
O acı ve siz
Acı sizi sarar siz acı ile bütünleşir,
Ve acının adı yoktur.
Yaşanmış duygular gibi yalandır yaşam.
Hep polianna olursunuz içiniz kan ağlarken
Koparılmıştır dalından, çiçeğim diyemediğiniz,
Adını koyamadığınız, tomurcuğunuz.
Artık yeter dersiniz sevmek yok.
Her seferinde adını anmak yok
Ama bilirsin ki o bahar hiç gelmeyecek,
Açmayacak hiçbir tomurcuk,
Olmayacak umut kelebekleri
Bil ki can özüm….
Ne kadar dolu isem senli
O kadar senle sensizim.