Acınası hüzün ölümüne sevdam

ACINASI HÜZÜN
ÖZLEMİNE SEVDA

Gece,düştü yine
Bir şakak zonku doğdu
Dikti yine karasını kendine
Ellerim gözlerime
Kollarım bana sarmaşık
Acı ve karanlık karmakarışık
Öyle ki seni bile görmez
Yarana merhem sürmez
Ve çaresizlik alır başını
Vurur duvardan duvara
Uslanmaz öfke
Isırılmış dudaklar
Islanmıyor dilimde tükürük
Döver sözümü köpük köpük
Uçuk uçuk hislerim
Bir bir kezzap yüklü
Türkü yakar feryad söyler
Düne kadar yakın geçmişe
Saçsız başsız hayalleri
Tel tel düşer de düşer
Acıdan da acı
Dokunur sinsice
Ta gençliğe,bahara ,yaza
Ta kaybolan yıllara yollara
Vatansız nehirlere
Eker bu gece ve her gece
Acınası hüzün
Öl artık

Ama bir şey diyeyim
Doğacak yine gün doğacak
Binlerce gün doğacak
Ağlayan çocuklar gülecek
Analar gülecek
Babalar gülecek
Belki göçenler geri gelmeyecek
Ahı pis vicdanları dövecek
Baharın ilk ve sonu geri gelecek
Yaz geri gelecek
Kış dönmeyecek
Ateşler bir bir sönecek
Aydınlık karanlığı boğarken
Özlemine Sevda diyecek