Acımtırak Şiiri - Ömer Kıvanç

Sevgisi çalınmış bir mahallenin
Küf kokulu odalarındaki
çatlamış camlı pencerelerin paslanmış menteşe sesleriydi ninnimiz,
Bahçedeki ısırgan otlarına hayran,
özgürlüğe olabildiğince doğurgan
ve çıkmak istedikçe saksısından
her baharda deşilerek inadına budanan bir tebessümdü neşemiz.
fotosentezin bilimselliğine inat
Her yanımızı kurutan
Koparıp götüren, hırpalayan
O kırık camdan sızan rüzgarın karbondioksitsiz türkülerinde
raks ederdi oda eşrafına güneşle bir perdelerimiz
Sebzemizdeki Kemre gibi
tezeğindendi duvarımız ahırdaki sütü kıt ineğin
bahçede yoğrulurdu ekmeğimiz
tandır başında osbar kızılı bakla kokusu
çalakaşık bandırmak özsuyuna tabağın
ve bir turşu ağırlığı yanında öğle uykusu
sonrasında efiltilerini sıyırıp raptiyeli güneşliğin
silip buğusunu
ne yandan baksak umuda
durmadan aynı bahçeye açılıyor
kırık çamlı köhne penceremiz

tomurcuktuk ve ellerimizde hayata sarılı hayallerimiz
gökyüzümüz bir o kadar naif ve körpe
gülücüklerle uzattık kırılgan dallarımızı
binbir umutla mavileştirdiğimiz yere
Çiğlerle yağmalanan sabahlara hükümsüzlük
Sevgilerde kuşatmasız emek yokluğu
Ve
İnsanlığımızın etimizi çekmediği yerde
Gördük ki tüm hoşgörüler gebe….
Saçıldıkça saçıldık zamansızlıklara,
aşk kustuk sevda sunduk
Kurda, kuşa, soysuza
sırdaş olup kandık,
kanadıkça sulandık
ve gömülüp sarmalandık kök olduk toprağa

Ölümlerin kıyısından
Korkusuz anlamsız sinsice
Sızıverdik
Akıntısını unuttuğumuz nehire
Ve bekledik bir umutla bitmesini kederin
Kar beyaz yeşertilerin özsuları yitik hayatlarımızda
Ve ölen yanlarıımızın, diriliş umutları kollarımızda
Kulaklarımızı okşayan rüzgarlarının o sevdalı türküleri
acısı alınmış sevimsizliğin bitmek bilmeyen sinsiliği
ve birgün çiçek açmayı bekleyerek ürperen
vücudumuzun yoluk damarlarındaki kan izi
.....
Ne kederler bölecek bizi
Nede feryatlar kırılmışlığa
Öylesine yücelteceğiz ki ki acıları içimizde
Sevgi gıpta eder olacak acımasızlığa...