Acımı Arıyorlar Şiiri - Bekir Dalkıç

Ah fena oluyorum bak fena!
Çok bunaldım Mualla çok fena.
Koş gel gelmeden birileri koş.
Yoksa üşüteceğim şimdi.

Mahallede acımı arıyorlar üstümde başımda, iş yerinde açığımı.
Önümde ardımda geziyorlar durmadan.
Yokluyorlar gözleriyle içimden geçenleri iç ceplerini yoklar gibi ceketimin.
Kıs kıs gülüyorlar iş arkadaşlarım önlerinde yürüyorum, göremeyeceğim yerlerden bakıyorlar suratıma suratıma.
Sırıtıyorlar pis pis benekli sırtlanlar!
Küsmek için bahaneler arıyor akrabalar.
Kovacaklar gibime geliyor beni bu mahalleden, bu evden, ülkeden.
Müdürlerim işten atacaklar.
Kesilecek az da olsa hesabıma yatan da.
Beni cennettine almayacak sonra belki yaratan da.

Bir korku var yutkunduğum, bir yük gibi taşıyorum üstümde
Ilık sudan kaynar suya katacaklar beni.
Kopartacak her yerimi akbabalar.
Yolacaklar etimi kemiğimden.
Akbabalar gibiler zaten o akrabalar.
Sen de küstün de gittin ya geçende,
Ne yapacağını bilemez hallerdeyim.

Keşke parlamasaydım öyle.
Sen de ağlamayaydın keşke mutfakta öyle.
Ne istediğini söyleseydin tek tek.
Ya da yazsaydın bir kağıda tek tek şöyle.

Şimdi gizledi yüzümü saçım sakalım.
Üşendim kesmeyede, iğrendi marketteki kızlar geçen(de)
Gıcıklığına paranın üstünü bozuk bozuk veriyorlar.
Kaldırımda kenardan kenardan gidiyorum.
Ama üzerime üzerime yürüyorlar,
Fırsatını bulsalar uçurumdan aşağı itecekler.

Deynekle tavana tavana vuruyor alt komşu, beni polise şikayet edecekler.
Balkondan kafama kafama çırpıyor sofrayı, kaç kere söyledim ama anlamıyor bizim Birgül teyzenin kızı Kezbansu.
Beni damdan atacaklar.
Üşenmeyip inip (düş)meden tutacaklar.

Ah fena oluyorum bak fena!
Çok bunaldım Mualla çok fena.
Koş gel gelmeden birileri koş.
Yoksa üşüteceğim şimdi.