Değişiyor gün geçtikçe yaşamlar.Artık hiç birimiz aynı biz değiliz.Şimdilerde ben misal; ben şimdilerde kirli sakallı ölü bakışlı dalgın ve ışığa bakan bir sinek misalı şaşkınım.Neden mi inan bir sebep yok hayatın benden aldıkları -ya da şu tasvir daha uygun mu olur bilmem- ‘döve döve çaldıkları’ ndan başka.İnsan hep bir heves, kan ter içinde heves eder insan hep bir şeyler bekler acziyetini bilmezden gelerek ya da önüne serileni görmeden büyüyerek.Gelişir insan kayıplarıyla; olgunluğu hiçbir zaman sanmadım ki yaşta insan kayıpları kadar olgun yitirdikleri kadar dimdik yaşar bu hayatı.Kimsenin çıtını çıkaramadığı gecelerde avaz avaz bağırarak bekler dolunayı.Yıkılanlar hayaller ve ya tabular olsun farketmez.İnsan yıkıldığı kadar sağlamlaşır.Belki klişe denir belki tekrir ama küçükken kumdan kaleler yapardık kumsalda sanki hiç yıkılmayacakmış gibi.Dev dalgalar değse dahi direneceğine inanırcasına yapardık ve hiçbir zaman diğer gün geldiğimde farklı bir şeyle karşılaşmadım; Boşluk.
İstediğm kadar uğraşim istediğim kadar sert kumdan yapim netice değişmedi.Ertesi gün her yaptığım kale bir büyük boşluk , bir çukura dönüşmüştü.Hayatın bu yönü belki ağır belki çekilmez gelir hepimize, belki kule yapmaktan vazgeçtik ama bu gerçeği asla unutmadık.Kendimize rağmen onca kumun harcına rağmen yaşadık girdik denize örneğin hatta daha fazla kulaç atmaya vakit ve güç bulduk.Bu bizi mutlu da etti yeri geldi lakin içimizdeki yıkılmayan kule yapma istediği hep baki kaldı.Evet doğru ne yaparsan yap olmuyor bazen..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta