Acımasız rüzgarlar Şiiri - Salih Sezgen

Öncesinde köhne bir köy gibiydim,bilmem nasıl anlarsan.
Bakışlarımı savururdum uçsuz bucaksız göklere,
Eşiklerde dizgin sıralanmış dağlara.
Günler geçerdi,bir damla yağmur arardım,
Sessiz sedasız sokaklarda dolaşmaya.
Yalnızlığın başkentinde boğulmak için.

Yıpranmış eski köylerdeki fotoğraflara bakardım,
çocukluğumu öyle hatırlardım sadece.
Direniş koparan nasırlı ellerimin hüneriyle papatyalar ekerdim her düşüme düştüğünde.
Bir ırmağın kenarında oturup,kovuşmayı anarım sabırsızca günler boyu.
Kulaklarımda acımasız rüzgarların uğultusuyla.

Rüzgarların suratında dolaştığını bilmesem,bunu tuta bilsem sürüklerdim o yöreye.Ağaçların eşiğinde gölgelenmek huzur vermiyorsa sana,bende o denli bunalır üzülürüm.çiçekli ovalarda koşturmak gibi birşey seni düşlemek gecelerde.gökyüzünde süzülen kuşlar kadar alımlı.
Belki de hayatı böyle buğulu göreceğim sensiz.

Öncesinde dolu dizgin dağlar gibi dururdu yüreğim.en hoyratça çırpınışa ayak direrdi korkusuz.
Çoçukluk gibi çırpınır içerde yokluğun,
Kardelen kadar nazlı yüreğim soğuk gecelerde.
Oysa upuzun vadiler kadar genişti yüreğim.
Böylesi karanlık sislerin içinde kaybolmayan.