Acımasız Rüzğar Şiiri - Atıl Kesmen

Sırların eşiğine, istemesem de basmıştım yüreğimi
Düşüncelerimi delen, acı çivileri
Kırmızı noktalara deniz olmuş
Köpüklerin de saklıyordum, kendimi
Bir kuru ekmek
Bir tuz misali
Sanki
Sen de kalmıştım
Bir tamın yarısı gibi
Ve bağrım da besliyordum
Hiçbir zaman bitmeyecek dediğim
Sevgimi
Canımın canı gibi

Dalıp, dalıp gidiyordum düşlerime
Kendime yabancı olmuş düşüncelerimle
Ağlıyamıyor gülemiyordum
Dudaklarımda hüzün yarası
Biribirine küsmüş gözlerim
Yüzüme oturmuş acılarım
Ve boş kalmış ellerimle
Güneşi topluyordum gönlüme

Damlayan sessizlik
Kol geziyordu hislerim de
Duygularım şaha kalkmış
Yıldızlar sönüyor
Güneş ise çaresiz bakıyordu sevgime
Ve Ben
Acımasız rüzğarın esintisine tutunmuş
Savrulup gidiyordum
Bir zamanlar sen kokan görülmezliğe

Sevmekse ve sevgiyi yürekte hissetmekse
Ben, senin resmini
Bulutların en beyazına asmıştım
İsmini
Uçurtmaların en büyüğüne yazmıştım
Ve gökkuşağı renkleriyle süslemiştim
Ama olmadı, nafile
Artık, el sallıyorum ardından
Sahipsiz kalacak sahillerine
Boş boş bakan ve seni görmeyen gözlerimle

Zamanın çivisi çıkmış olmalıydı
Yaşamın acımasız dişlileri
Ayak izlerime batıyor
Beni benden çalan
Bu dünya da, tutuklu kalıyordum
Ve hisler perdesine saklanmış duygularım
Çaresiz bedenimi delerken
Sayfalar kırışır
Kalem ağlar
Bir damla göz yaşı yakar, tüm şiiri.