Acımasız Hayat Şiiri - Eren Durmaz

Bazen düşünüyorum kendi kendime
Niye büyüdüm ben
İnsan bazı şeyleri büyüyünce anlıyor
Geçmişe gidiyorsun bir anlığına
Sana yapılan kötülükler geliyor aklına
Kabullenemiyorsun büyümeyi
Hep o masum çocukluğunda kalmak istiyorsun
Büyümek bazen ızdırap gibi geliyor insana
Bazı olayların farkına varıyorsun
Derinden etkiliyor seni bu olaylar gerçekleri kabullenmek tozpembe yalanları kabul etmekten daha zor geliyor
İşkence ve acı çekiyorsun büyüdükçe
Derin ve hiç kapanmayan yaralar kalıyor sende
Unutmak istiyorsun bazı şeyleri ama unutamıyorsun
Ne kadar zorlasanda o acıya katlanmak istemiyorsun ama olmuyor ne yapsan olmuyor
Hayat akıp gidiyor
O masum çocukluğundan geriye sadece yaralı tek ayak üstünde durmaya çalışan
Hayatın ona verdiği sorumluluğun altında ezilmiş bir birey görüyorsun
Acınacak hale geliyorsun bir anda
ikiyüzlü  insanlar gülüyor sana hayat en kötü sinsilikleriyle geliyor sana ve hayat  kartlarını açık oynuyor artık
Unutmak istiyorsun ama unutamıyorsun
Geçmişe dönmek istiyorsun ama dönemiyorsun
Hayat akıp gidiyor hiçbir şey  eskisi gibi olmuyor
Herkes seninle dalga geçiyor seni aralarında görmek istemiyorlar
Ölmeni bekliyorlar sanki
Ölüp gitsen bu dünyadan bayram edecekler ikiyüzlü insanlar
Zaman hiçbir şeyle satın alınamayan zaman değersizleşiyor artık
Hiçbir türlü zevk alamamıyorsun bu hayattan
Sanki gülmeyi unutmuşsun gibi
Gözlerinden akan yaşlar durmuyor büyük bir dalga oluyor bir anda
O dalganın içinde boğuluyorsun
Hayat seni boğmaya başlıyor artık
Nefes almak istiyorsun derin,huzurlu bir nefes
Ve zaman akıp gidiyor her şey değişiyor ama sen asla değişmiyorsun

Eren durmaz