Acımasız Dünya Şiiri - Kenan Güç Şiirleri

Dünya neden böyle oldu. iyilik, sevgi, merhamet
avuçlarımızda çürüyen birer kelebek kanadı gibi dağıldı rüzgâra;
kör kuyulara düştü insanlık ve biz ip uzatamadık karanlığa.
Kendi gölgemize bile yabancılaştık, kendi sesimizden bile korkar olduk,
çünkü en derin çığlıklar bile duyulmaz olmuştu artık taşlaşmış yüreklerde.
Belki de asıl felaket, gözlerimizin önünde ölürken bile susan vicdandı…

Gökyüzü kararmadı aslında… kararan bizdik içten içe,
umutlarımızın omzuna çöken görünmez bir gece gibi ağırdık.
Ne kadar bağırdıysak o kadar sustuk; sustukça daha çok kırıldık,
sanki kader bile yüz çevirmişti bizden, sanki zaman bile yorulmuştu insandan.
İnsanoğlu unuttu en önce kendini, sonra birbirini,
ve unuttukça büyüdü içimizde o açlık: sevgiye duyulmayan açlık…

Bir filozof dedi ki: “İnsan önce kendi kuyusunu kazar…”
Meğer biz kuyuyu kazarken içine kalplerimizi düşürmüşüz fark etmeden.
Gözlerimiz birer fenerdi eskiden, şimdi karanlığa rehberlik ediyor
çünkü içimizdeki ışık söndü, söndükçe soğudu ruhlarımızın odaları.
Geceler bile bizden korkuyor artık; gölgelerimiz bile arkasını dönüyor,
insan insanlığa bu kadar uzak düşer mi? Düştü işte… sessizce.

Merhamet bir taçtı bir zamanlar, şimdi kırık bir cam gibi ayak altında,
dokunan kanıyor, kaçan utanç içinde büyüyor kendi karanlığında.
Her yara bir kitap, her acı bir öğretmendir derlerdi,
biz acının öğretisini değil, bize bıraktığı boşluğu öğrendik.
Bir şehrin ışıkları sönebilir ama bir kalbin ışığı sönmemeliydi,
biz ise en önce o ışığı söndürdük, sonra da neden karanlıktayız diye ağladık…

Kalabalıklar arttı fakat insan azaldı;
sesler çoğaldı fakat sözler içtenliğini kaybetti birer gölge gibi.
Felsefe bile yetmez oldu bu çağın yorgunluğunu anlatmaya,
çünkü hiçbir kitap insanın kendi kendine ettiği zulmü yazamazdı bu kadar.
Ve biz, kendi yaralarını taşıyamayan bu çağın neferleri,
içimizdeki sessiz savaşlarda yenildik de kimse görmedi, kimse duymadı.

Yine de soruyorum kendime: “Bitti mi her şey?” Hayır…
Karanlık büyür ama bir mum ışığı bile ona diz çöktürebilir bazen.
İçimizdeki o son kırıntı, o son titrek ışık;
belki yeniden insan eder bizi, yeniden diriltir yarınlarımızı.
Çünkü dünya böyle oldu ama biz böyle kalmak zorunda değiliz;
insanlığı kaybettiğimiz yerde, yeniden bulmak için ağlamalıyız belki de

Kenan GÜÇ