açılmış mektuplar III Şiiri - Zeynep Beşen

saatleri boş ver gündüzün görkemi.
günlerden pazartesi,
sabah kendini salıya ter ederken,
yine yokluğunun uguntusu tuttu iyimi
sesimi boğdum yine,
gözlerimi sımsıkı kapattım,
parmaklarımla bastım.
ipini gevşetince her yanım ağlamaya kaçıyor,
kendimi kendime açıklamaktan yoruldum
susmak diyorsun ya sustum.
kalemimle ellerimi kağıda biledim.
bilendikçe kalemim satırlara damla yüküyle
yine sen yine sen döküldü beyaz dedikleri benim bir türlü göremediğim satırlara.
halimi bırak ben beni bıraktığın gibiyim işte.
öyle sensiz öyle yalın ayak,
şehrinden sürgün yemiş bir şehir ağası.
yakasız gömlek,işlemli çorap gibiyim.
derdimin içinde demlenmekteyim.
asıl sen nasılsın yarası yüzünden okunan.
gözleri keder gülüşüne bulanan,
mona çiçeğinin özü.
asıl sen nasılsın,
onu söyle halini haber et azda olsa.
aya söyle aydan haber ver bana.
güneşi göremiyorum bu ara.
bak içim içimden eridi gitti,
dört duvar arasındayım,elimde değil sana gelemiyorum,
elinden alındı bana gelemiyorsun.
yar dediğim yaram sineme saçtığın yarlardan
yüzüm dem özüm dem yara aldım fenalardayım.
bazen seni hissetmekten yorulmak istiyorum
sonra vazgeçip kaldığım yerden yokluğunun yankısında kendimle konuşuyorum.
nasılsın diye bir türkü on dua bin amin suskunluğunda devir daim yapıyorum.
olmuyor geçmiyorsun..